Συρτάκι για την ελευθερία – του José Antonio Santano

Μετάφραση: Ούρσουλα Φωσκόλου

Στον ελληνικό λαό, τώρα και πάντα.

Ηχούν οι μουσικές…
Στρέφονται τα φώτα προς την αρχαία Ελλάδα
για να ζωντανέψουν τη φωτιά του λόγου
απαρχή των καιρών και της ζωής,
ρίζα της λογικής, ουράνιο τόξο των ονείρων
στο πέταγμα των περιστεριών, σε πύργους ψηλούς και φάρους
σε εκρήξεις ελπίδας
πάντοτε.

Ποτέ κανείς μην ταπεινώσει τον άνθρωπο
ποτέ
κι από τα χέρια του μη σπείρει ανομήματα
και αδικίες, ποτέ
μη γίνει ο άνθρωπος λύκος για τον άνθρωπο
μήτε να τρομοκρατεί
με πράξεις κυριαρχίας,
ποτέ μη γίνει τοκογλυφία η υψωμένη σημαία
στον άνεμο τούτου του αιώνα που σπέρνει
εγκατάλειψη και φτώχεια,
ποτέ
μην αποκηρυχθεί ο ταπεινός.

Ας είναι η μουσική φωνή κάθε ορφάνιας
στον κόσμο
αφήστε τους ήχους
ν’ αρμενίσουν
μέχρι το φως μιας αγκαλιάς,
ποτέ στην άβυσσο της αδιαφορίας,
στη σιωπή της σκλαβιάς
που κατοικείται από τον φόβο,
ποτέ στο αίμα και στα βάσανα,
στον αστείρευτο πόνο της εξορίας
και των διωγμών,
ποτέ πια
ποτέ
στο ξενόφοβο βλέμμα
ή στους νεκρούς που δολοφονήθηκαν
θαμμένοι
στους αιώνες των αιώνων.

Τώρα ο Ζορμπάς χορεύει μόνο στον δρόμο,
στο κέντρο του μοναδικού του σύμπαντος,
σηκώνει
αργά και τελετουργικά τα πόδια,
λίγο λίγο
υψώνει τους βραχίονες,
στρέφει ελαφρά το κορμί του σαν κύμα
ως την ακτή,
κουνά τα χέρια
σε σταυρό λικνίζονται ελαφρά
σαν φτερά, ένα βήμα κάνει εμπρός
άλλο ένα πίσω, αριστερά προσεύχεται
έπειτα δεξιά, σ’ ένα κρεσέντο
ήχοι από μπουζούκι και κιθάρα,
σώματα που ψάχνονται, χέρια
που χτυπιούνται, κουνιούνται κι αγγίζονται,
ο δρόμος ρόδα κυκλικά, πέταλα
πλεγμένα μεταξύ τους τα σώματα
που στροβιλίζονται
και στροβιλίζονται σαν καρουσέλ,
σε κύκλο
ενώνονται κι άλλοι, κι άλλοι ως το άπειρο
μιας αγκαλιάς, ενός μόνο σώματος πλεγμένου
που χορεύει και χορεύει
ακούραστο
που κραυγάζει ώσπου να εξοντωθεί: Ζορμπά!
Και γίνεται ξανά τραγούδι ανατριχιαστικό
των γιών της Ελλάδας
απέναντι στο τέρας
με τα τρία κεφάλια -άπονη Ευρώπη-
ο δρόμος για τη σίγουρη νίκη
περνά απ’ τη Σαλαμίνα,
για την ελευθερία.

(Αλμερία, 3 Ιουλίου 2015)